گزارش مهر؛
حال ناخوش واحدهای تولیدی در سوادكوه، كارگرانی كه بیكار شدند
به گزارش بیا شمال رشد بی ضابطه و بی برنامه، مسائل اقتصادی، كمبود نقدینگی و سرمایه درگردش حال و روز واحدهای تولیدی در سوادكوه را ناخوش كرده است.
خبرگزاری مهر - گروه استان ها: كمتر از یك دهه پیش، ایجاد واحد تولیدی آب معدنی یك سرمایه گذاری سودآور محسوب می شد و شاهد رشد قارچ گونه این دست واحدهای تولیدی در شهرهای كوهستانی و عموماً محروم كشور بودیم كه بارقه امیدی برای اشتغال مردمان این مناطق بوجود آورده بود؛ اما حالا از آن روزهای اوج دیگر خبر نیست و رصد اخبار وضعیت این واحدهای تولیدی در گوشه و كنار كشور، دومینوی تعطیلی واحدهای تولیدی آب معدنی را نشان می دهد؛ آن هم در سال هایی كه به پشتیبانی از تولید و رونق تولید نامگذاری شده است. در این میان، شهرستان كوهستانی سوادكوه كه سرشار از نعمات الهی و محروم از نظر توسعه است، بی نصیب از این صدمه نماند. كوهستانی بودن سوادكوه، نه فقط آب وهوایی خنك به آن بخشیده كه این كوه ها سرچشمه آب های گوارا و معدنی بسیاری است و همین امر، بعضی از سرمایه گذاران را بر آن داشت تا از این نعمت هم برای سود خود و هم ایجاد اشتغال برای مردم منطقه بهره برند و یكی از این اقدامات ایجاد و راه اندازی كارخانه آب معدنی بود. كارخانه ای كه حالا حال خوشی ندارد. در اوایل دهه هشتاد بود كه یك واحد آب معدنی در شهرستان سوادكوه شروع به كار كرد و امیدی در دل خسته مردم سوادكوه ایجاد كرد كه كارخانه ای پا گرفته و عده ای محملی برای ارتزاق می یابند و آب چشمه ها، نان آور خانه هایشان می شود؛ عباس هدایتی یكی از این افراد بود و می گوید: از همان روزهای اول راه اندازی فونداسیون كارخانه آنجا كار می كردم، اول كارگر روزمزد بودم و بعد اپراتور، سرپرست شیفت، مسئول امور فنی، مسئول امور اداری و در نهایت سرپرست واحد تولید شدم. در این چهارده سال، هدایتی از كارگری روزمزد تا سرپرستی واحد تولید رسید و اما بعد از همه آن زحمات و از دست دادن چهل درصد سوی چشم به علت نشت گاز ازون برای شستشوی ظروف، مشكلات پوستی، پیوند یكی از انگشتان، روماتیسم به علت سردی و رطوبت سالن، حالا به هیچ رسیده است؛ بیكاری در ۴۹ سالگی! كارخانه با او تسویه كرده و حالا یك سال و دو ماه است كه حقوق بیكاری می گیرد و با این سن و سال نه دیگر جایی پذیرشش می كنند و نه دیگر توانی برای شروع كار در جای دیگری دارد و از شهر به روستا مهاجرت كرده و با حداقل حقوق زندگی می گذراند.
هدایتی حرف هایش را در ارتباط با زمان تعدیل نیروها، اینگونه ادامه می دهد: مدتی بود كه به علت ضعف مدیریت یا هر دلیل دیگری، مشكلاتی در شركت پیش آمد و پرسنل را تحت فشار قرار دادند و دو سه ماه حقوق ندادند و شرایط كار را سخت كردند و ما را به زبان بی زبانی بیرون كردند، تا سوم بهمن سال ۹۶ سركار رفتم و روز چهارم به من پیامك دادند كه خویش را به اداره كار معرفی كنم و توافقی در كار نبود چون بعدها كار به مراجع قضائی كشید؛ از راه اداره كار حق و حقوق ما را ندادند و مجبور شدیم از راه مراجع قضائی و توقیف اموال، حقمان را به زور بگیریم و در ۲۱ فروردین ۹۷، حكم اداره كار را گرفتم. "از روزی كه ما از كارخانه رفتیم، كارخانه هم دیگر تق ولق شده بود و هفته ای دو یا سه روز كار می كرد تا اینكه در دی ماه سال گذشته، كاملاً تعطیل شد و حالا اگر باردیگر پا بگیرد، دیگر مرا نمی خواهند؛ چون برای گرفتن حقم از آنها شكایت كردم." در این میان اما وضع محمود زمانی، راننده كارخانه حتی سخت تر است؛ چونكه حقوق بیكاری هم دریافت نمی نماید. جایی نیست كه برای شغل نرفته باشد و در كنار آن، پیگیر وضعیت كار در همین كارخانه است؛ هر هفته تماس كه آیا خط تولید براه افتاد؟ كی می توانم به كار برگردم؟ التماس می كند كه بیكار است و دستش خالی است و نه فقط تماس كه با پای رفتن ها به جهت اینكه به چشم ببیند وضعیت چگونه است، دست به دامان اداره كار و فرمانداری شدن اما انگار كسی حرف هایش را نمی شنود و اصلاً او را نمی بیند و دردش را درك نمی كنند و این همه این در و آن در زدن ها فایده ندارد و چه غروب ها كه با شرمساری بیكاری و دستان خالی به خانه بازگشته است. خودشان ما را تحت فشار قرار دادند كه كارخانه می خواهد بسته شود و وام می گیریم و پس از عید باردیگر شما را سركار می آوریم اما حالا خرداد ماه است و هنوز هیچی با غمی در صدایش می گوید: سواد آن چنانی ندارم كه خوب حرف بزنم، اما من شش سال در این كارخانه كار كردم؛ در هر وقت شبانه روز و در سرما و گرما كیلومترها بار می بردم و دلم خوش بود كه كار دارم و لقمه ای سر سفره زن و فرزندم می آورم و یكباره از دی ۹۷ مرا تعدیل كردند؛ اگر خودم می خواستم بروم كه همان روزهای اول می رفتم نه بعد از شش سال كار، تازه در این دوران كمبود شغل چرا باید همین حداقل را ول می كردم؟ خودشان ما را تحت فشار قرار دادند كه كارخانه می خواهد بسته شود و وام می گیریم و پس از عید باردیگر شما را سركار می آوریم اما حالا خرداد ماه است و هنوز هیچی. از منظر دیگر، با نگاهی به وضعیت و شرایط اقتصادی جامعه، این تعدیل ها عاملی خود خواسته برای تولیدكنندگان هم نیست؛ چون كه بیشتر این امور، خود نتیجه توقف یا كاهش روند تولید هستند. رزاقی، مدیرعامل یك كارخانه در سوادكوه با اشاره به اینكه متأسفانه به علت شرایط اقتصادی در خلال یك سال ونیم گذشته، مجبور به تعدیل ده نفر از كارگران خود شدیم، اضافه كرد: از این تعداد، دو نفر خودخواسته رفتند و چهار نفر تعدیل و چهار نفر دیگر هم به علت تشنج آفرینی، بی انضباطی و اعتصاب اخراج شدند. وی با اشاره به دریافت وام یك میلیاردی سرمایه در گردش، اظهار داشت: با این پول، ماشین ها بروز رسانی شده اند و چند روزی است كه كارخانه باردیگر در حال كار است و از ۲۵ كارگر كارخانه، ۱۴ نفر به كار بازگشتند اما با این شرایط سختی كه با آن مواجه هستیم، بعید می دانم بیشتر از دو یا سه ماه دوام بیاوریم. كمبود مواد اولیه، گرانی و قطعات مشكل تولید است رزاقی از شرایط نابسامان تولید كه خود منبعث از مشكلات ارزی هستند، می گوید: نخستین مشكل ما كمبود مواد اولیه و گرانی آن و سپس كمبود قطعات یدكی ماشین آلات است و مشكل بعدی، كاهش ارزش پولی كشور و كاهش نقدینگی در دست تولیدكننده است؛ بگونه ای كه با پولی كه شاید سال قبل می شد تا یك ماه كارخانه را راه انداخت، حالا با همان پول تنها می توان یك هفته دوام آورد و این به معنای احتیاج به سرمایه در گردش بیشتر است. وی از دیگر مشكلات به گران شدن حامل های انرژی و بخصوص آب كه یكی از مواد پایه واحدهای تولیدی آب معدنی است اشاره نمود و اضافه كرد: در بحث ارزش افزوده نیز، ما جزو شركت هایی هستیم كه جنس را به مردم می فروشیم اما نمی توانیم ارزش افزوده از مردم بگیریم اما باید به دارایی ارزش افزوده دهیم. رزاقی یكی از مشكلاتی كه واحدهای تولیدی آب معدنی با آن مواجهند كه بسیاری را به ورطه تعطیلی كشانده را مواد اولیه پتروشیمی دانست و با اشاره به اینكه به علت افزایش قیمت دلار در یك سال گذشته، قیمت های مواد اولیه پتروشیمی چند برابر و در نتیجه قیمت مواد مورد نیاز ما تا ۵۰۰ درصد بیشتر شده است، از عدم حمایت سازمان های دولتی بخصوص سازمان صمت در تأمین مواد اولیه گلایه نمود و اضافه كرد: قرار بود كارهایی در این رابطه و ورود مستقیم ما به بورس صورت گیرد اما همه بی نتیجه بوده و عملاً ما به خانه اول بازگشتیم. وی با برشمردن تمام این مشكلات و با اشاره به عدم رفع هیچ یك از آنها، اضافه كرد: همه تنها شعار می دهند؛ یا از دست كسی كار بر نمی آید و یا سیاست های كلان چیز دیگری است كه من تولیدكننده از آن بی خبرم و حمایتی را لمس نمی كنم و با ادامه این شرایط فعلی كارخانه ما دوام نخواهد آورد و این یك واقعیت است. به گزارش بیا شمال به نقل از مهر، به علت توسعه نامتوازن، شهرستان های محروم عموماً در دوره های رونق و رفاه، آنچنان كه باید منفعت نمی بینند و جهش های رشد را تجربه نمی كنند و همچنان محروم می مانند اما در هنگامه ركود، نخستین قربانیان آنها هستند؛ چون كه در اغلب مواقع، كارخانه های تولیدی پا گرفته در این شهرستان های توسعه نیافته و محروم، كارگاه های تولیدی كوچكی هستند كه با اندك نوسان بازار مصرف و ارز، توان تاب آوری ندارند و با نبود حمایت كافی از جانب نهادهای دولتی متولی و قدرت چانه زنی پایین مدیران آنها در این شهرستان ها، به انفعال و تعطیلی كشیده می شوند و در این میان، كارگران این كارخانه ها، غم نداری و فقر، شرم سفره خالی نزد همسر و فرزند را بر گرده خمیده خویش بیشتر از هر قشری حس می كنند.
منبع: بیا شمال
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب