فرهنگ جبهه ای که سقوط آن یعنی شکست در همه میدان ها
به گزارش بیا شمال، یادداشت سردار محمدرضا موحد با واکاوی ابعاد «جنگ نرم»، نشان میدهد که چطور پروژه ای نظام مند برای فرسایش ایمان و هویت نسل جوان ایرانی در جریان است و چرا امنیت ملی بدون امنیت فرهنگی پایدار نخواهد ماند.
به گزارش بیا شمال به نقل از خبر آنلاین از مازندران، در دنیای امروز، نبرد اصلی کشورها نه در میدان جنگ سخت، بلکه در زمینه فرهنگ رقم می خورد؛ جایی که تضعیف باورها و سبک زندگی می تواند انسجام اجتماعی، قدرت دفاعی و حتی استقلال سیاسی را از درون تهی کند. یادداشت سردار موحد با واکاوی ابعاد «جنگ نرم»، نشان میدهد که چه طور پروژه ای نظام مند برای فرسایش ایمان و هویت نسل جوان ایرانی در جریان است و چرا امنیت ملی بدون امنیت فرهنگی پایدار نخواهد ماند.
متن کامل یادداشت سردار موحد "فرمانده سپاه کربلا" به شرح ذیل می باشد: در سپهر سیاست جهانی امروز، امنیت ملی کشورها دیگر تنها با تانک و موشک تعریف نمی شود؛ امنیت بیش و قبل از هر چیز در میدان فرهنگ تعیین می شود. هرگاه فرهنگ یک ملت تضعیف شود، انسجام اجتماعی و سرمایه اعتقادی آن فرو می ریزد و دیر یا زود ساختار سیاسی و دفاعی آن نیز بی پشتوانه می ماند. از همین روست که رهبر معظم انقلاب بارها هشدار داده اند «تهاجم فرهنگی» یک واقعیت مستمر است، نه یک توهم؛ دشمن برای فرسایش اعتقاد و هویت ملت ایران، برنامه ای منظم، پرهزینه و طولانی مدت دارد. صهیونیسم بین الملل و کارتل های رسانه ای وابسته به آن، مانند امپراتوری مرداک، سال هاست با سرمایه گذاری در صنعت سینما، شبکه های ماهواره ای و سرگرمی جهانی، راهبردی روشن را دنبال می کنند: مهندسی ذائقه جوامع، خصوصاً جوامع اسلامی، برای نرمال سازی سبک زندگی غربی و بی اعتقاد کردن نسل جوان.
تجربه راه اندازی شبکه هایی چون «فارسی وان» و ورود سرمایه مرداک به هلدینگ های رسانه ای عربی نمونه ای روشن از این راهبرد است؛ ظاهراً سرگرمی و سریال، اما در باطن عملیات نرم برای شکستن دیوارهای اعتقادی.
دشمن برای گرفتن اراده جوان ایرانی از روش های علمی و مهارتهای جنگ نرم بهره می برد؛ از نظریه «کاشت» که با تکرار مداوم سریال ها و فیلمها واقعیت جدیدی در ذهن می سازد تا «چارچوب سازی» که زن بی حجاب را موفق و دیندار را عقب مانده نشان میدهد. این روند با «نرمال سازی پلکانی» پیش می رود؛ ابتدا نمایش یک رفتار، سپس نرمال سازی و نهایتا برترنمایی آن. دراین میان، سلبریتی ها به عنوان الگو به کار گرفته می شوند و پیام های ضدفرهنگی در چارچوب طنز، موسیقی و سرگرمی عرضه می گردند تا بی مقاومت پذیرفته شوند. دشمن هم زمان با بمباران شناختی، تکرار پیام ها و جنگ روایت ها، امید و مقاومت را بی فایده جلوه می دهد و با تضعیف نهاد خانواده ـ از ترویج حیوان خانگی بجای فرزند تا نرمال سازی روابط آزاد ـ آخرین سنگر فرهنگی جامعه را هدف قرار می دهد. حاصل همه این راهبردها چیزی جز فرسایش تدریجی ایمان و اراده نسل جوان نیست؛ همان سرمایه ای که بدون آن، امنیت فرهنگی و در نهایت امنیت ملی در معرض تهدید جدی قرار خواهد گرفت.
مصادیقی که امروز گاهی در جامعه ما مشاهده می شود ـ از سگ گردانی نمایشی گرفته تا سرو مشروبات در بعضی رستوران ها و کشف حجاب در اماکن عمومی ـ هر یک جزیره ای پراکنده نیستند؛ بلکه قطعات پازلی واحدند که یک پروژه کلان را تکمیل می کنند: پروژه «آندلس سازی ایران». دشمن می داند برای در هم شکستن یک تمدن، کافی است بنیان های فرهنگی و اعتقادی آنرا از درون فرسوده کند. همان گونه که اندلس اسلامی قبل از سقوط سیاسی، در میدان فرهنگ شکست خورد، ایران نیز اگر در جنگ نرم هشیار نباشد، تهدیدی مشابه را تجربه خواهدنمود.
تهاجم فرهنگی در لایه عمیق تر، دو کارکرد خطرناک دارد:
نخست، فرسایش مشروعیت هنجاری و حقوقی: وقتی قانون عفاف و حجاب یا ممنوعیت مشروبات در زمینه عمومی جدی گرفته نشود، نسل جوان کم کم باور می کند که «قانون دینی» توان رویارویی با فرهنگ جهانی را ندارد و بنابراین، مشروعیت نظام فرهنگی ترک برمی دارد. دوم، تضعیف سرمایه دفاعی: ارتش و توان نظامی تنها با تجهیزات سرپا نمی مانند؛ روحیه جهادی و اعتقاد است که آنها را به نیرویی بازدارنده بدل می کند. اگر نسل جوان با فیلمها و موسیقی هایی رشد کند که مقاومت را بی معنا و دینداری را عقب ماندگی معرفی می کنند، دیر یا زود در میدان دفاع نیز بی انگیزه خواهد شد.
این تهدید البته تنها فرهنگی نیست؛ با اقتصاد و سیاست نیز پیوندی ناگسستنی دارد. نرمال سازی سبک زندگی مصرف گرا، اقتصاد کشور را به کالاهای غربی وابسته تر می کند و وابستگی اقتصادی، در نهایت قدرت چانه زنی سیاسی ایران را تضعیف می سازد. پس تهاجم فرهنگی را باید بخشی از یک «جنگ ترکیبی» دانست که در آن رسانه، اقتصاد، سیاست و امنیت بطور هم زمان هدف گرفته می شوند.
در مقابل چنین سناریوی کلانی، پاسخ نیز باید کلان و راهبردی باشد. نخست، طراحی و اجرای «دکترین امنیت فرهنگی» در سطح ملی؛ دکترین جامعی که پیوند فرهنگ و امنیت ملی را به رسمیت بشناسد و برای صیانت از هویت ایرانی ـ اسلامی، سازوکارهای حقوقی، رسانه ای و آموزشی مشخص تدوین کند.
دوم، تولید روایت جذاب از سبک زندگی اسلامی ـ ایرانی: اگر ما قهرمان، داستان و الگوی خودرا در سینما، موسیقی و رسانه عرضه نکنیم، دشمن روایت خودرا بر ذهن نسل جوان تحمیل خواهدنمود.
سوم، اجرای هوشمند و عادلانه قانون برای تثبیت مرزهای هنجاری جامعه؛ قانون و مقررات نظم عمومی ستون های امنیت فرهنگی اند و اجرای آنها باید منسجم، شفاف و پایدار باشد.
چهارم، تقویت سواد رسانه ای خصوصاً برای نسل جوان؛ جوانی که ابزار تحلیلی داشته باشد، قربانی عادی سازی پلکانی دشمن نمی گردد. و نهایتاً، دیپلماسی فرهنگی تهاجمی؛ ایران باید روایت و فرهنگ خودرا صادر کند، وگرنه محکوم به پذیرش روایت تحریف شده دشمن خواهد بود.
فرهنگ متن امنیت ملی است، نه حاشیه آن. جامعه ای که سبک زندگی و ارزش هایش به دست بیگانه مهندسی شود، دیر یا زود در سیاست و دفاع هم فرو خواهد ریخت. امروز از سگ گردانی و کشف حجاب تا سریال های ماهواره ای، همه بخشی از یک پازل واحدند؛ پازلی که هدفش خاموش کردن شعله مقاومت و جایگزینی آن با بی تفاوتی است. تنها با هوشیاری، انسجام و اقدام راهبردی میتوان این نقشه را برهم زد. در غیر این صورت، آندلس سازی دیگر یک روایت تاریخی نخواهد بود، بلکه خطری واقعی است که در کمین فرهنگ و هویت ایرانی ـ اسلامی نشسته است.
منبع: biashomal.ir
این مطلب بیاشمال را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب